Η λαμπρή δραματουργός, Adrienne Kennedy,

έγραψε ένα βιβλίο με το όνομα

"Άνθρωποι Που Με Οδήγησαν στη Συγγραφή των Έργων Μου."

Αν έγραφα εγώ ένα βιβλίο,

θα λεγόταν,

"Καλλιτέχνες Που Με Οδήγησαν στις Εκθέσεις Μου"

γιατί η δουλειά μου

πάνω στην κατανόηση της τέχνης και του πολιτισμού

έχει προκύψει από το να ακολουθώ καλλιτέχνες,

να βλέπω τι εννοούν,

τι κάνουν και ποιοι είναι.

Ο Jay Jay από τη σειρά "Good Times,"

(χειροκρότημα)

σημαντικός για πολλούς, φυσικά,

λόγω του "dyn-o-mite," φράση που καθιέρωσε μέσω της σειράς,

αλλά ίσως πιο σημαντικός

ως ο πρώτος πραγματικά αφροαμερικανός καλλιτέχνης

στη ζώνη υψηλής τηλεθέασης.

Ο Jean-Michel Basquiat,

σημαντικός για εμένα γιατί ήταν

ο πρώτος αφροαμερικανός καλλιτέχνης

που μου έδειξε τις δυνατότητες

αυτού στο οποίο ήμουν έτοιμη να μπλέξω.

Στο σύνολό του το πρότζεκτ μου είναι για την τέχνη,

συγκεκριμένα, για τους αφροαμερικανούς καλλιτέχνες,

πιο γενικά

για τον τρόπο με τον οποίο η τέχνη

μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε

τον πολιτισμό μας και τους εαυτούς μας.

Με ενδιαφέρουν οι καλλιτέχνες

που καταλαβαίνουν και αναδιατυπώνουν την ιστορία,

που σκέφτονται τους εαυτούς τους

μέσα στο γενικότερο πλαίσιο

του κόσμου της τέχνης,

αλλά και που έχουν δημιουργήσει καινούριους χώρους

για να δούμε και να καταλάβουμε.

Σας δείχνω δύο καλλιτέχνες εδώ, τον Glenn Ligon και την Carol Walker,

δύο από τους πολλούς που διατυπώνουν κατά την άποψή μου

τις βασικές ερωτήσεις που θέλω να αναδείξω στον κόσμο

ως έφορος.

Ενδιαφέρομαι για

το γιατί και πώς θα μπορούσα

να δημιουργήσω μία καινούρια ιστορία,

μία καινούρια αφήγηση στην ιστορία της τέχνης

και μία καινούρια αφήγηση στην ιστορία του κόσμου.

Και για να το κάνω αυτό, ήξερα ότι

έπρεπε να δω τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι καλλιτέχνες,

να δω τα στούντιο των καλλιτεχνών

σαν εργαστήρια,

και να φανταστώ,

να επαναπροσδιορίσω το μουσείο ως think tank.

Να κάνω ερωτήσεις και να δω τις εκθέσεις

σαν τις απόλυτες λευκές σελίδες,

που παρέχουν τον χώρο

για να δούμε και να σκεφτούμε τις απαντήσεις.

Tο 1994,

όταν ήμουν έφορος στο μουσείο Whitney,

έστισα μία έκθεση που λεγόταν "Μαύρο Αρσενικό."

Πραγματευόταν την διασταύρωση μεταξύ

της φυλετικής ταυτότητας και του φύλου

στη μοντέρνα Αμερικανική τέχνη.

Ο στόχος ήταν να εκφράσει

τους τρόπους με τους οποίους η τέχνη

θα μπορούσε να παρέχει το χώρο για διάλογο,

περίπλοκο διάλογο,

διάλογο με πάρα πολλά σημεία εισόδου.

Και πως τα μουσεία θα μπορούσαν

να είναι οι χώροι γι' αυτόν το διαγωνισμό ιδεών.

Η έκθεση αυτή συμπεριλάμβανε

πάνω από 20 καλλιτέχνες

διαφόρων ηλικιών και φυλετικών ταυτοτήτων,

που, όμως, κοιτούσαν την αρρενωπότητα των αφροαμερικανών

από πολύ συγκεκριμένες πλευρές.

Αυτό που ήταν σημαντικό σε αυτήν την έκθεση

ήταν ο τρόπος με τον οποίο

αναδείχθηκα μέσω του ρόλου μου ως έφορος

σαν καταλύτης,

γι' αυτόν το διάλογο.

Ένα από τα πράγματα που έγιναν συγκεκριμένα

κατά τη διάρκεια της έκθεσης,

ήταν ότι αντιμετώπισα την ιδέα

του πόσο ισχυρές μπορούν να είναι οι εικόνες

και η κατανόηση των ανθρώπων για τους εαυτούς τους και τους άλλους.

Σας δείχνω δύο έργα, ένα στα δεξιά του Leon Golub,

κι ένα στα αριστερά του Robert Colescott.

Κατά τη διάρκεια της έκθεσης,

που ήταν εριστική, αμφιλεγόμενη,

και τελικά

μου άλλαξε τη ζωή

και την αντίληψή μου περί της τέχνης,

μία γυναίκα με πλησίασε στη μέση της γκαλερί

για να εκφράσει την ανησυχία της για

το πόσο ισχυρές μπορεί να είναι οι εικόνες

και το πώς αντιλαμβανόμαστε ο ένας τον άλλο.

Έδειξε το έργο στα αριστερά

για να μου πει πόσο προβληματική ήταν αυτή η εικόνα,

μιας και σχετιζόταν, γι' αυτή, με την ιδέα

του πώς αντιπροσωπεύονταν οι αφροαμερικανοί.

Και μου έδειξε την εικόνα στα δεξιά

σαν παράδειγμα ενός είδους αξιοπρέπειας

που πρέπει να απεικονιστεί

για να εναντιωθεί στις εικόνες των ΜΜΕ.

Μετά έδωσε σ'αυτά τα έργα φυλετικές ταυτότητες,

λέγοντάς μου, βασικά, ότι το έργο στα δεξιά

ήταν προφανώς αφροαμερικανού καλλιτέχνη,

ενώ το έργα στα δεξιά, προφανώς

λευκού καλλιτέχνη,

ενώ ήταν το ακριβώς αντίθετο.

O Bob Colescott, αφροαμερικανός καλλιτέχνης,

ο Leon Golub, λευκός καλλιτέχνης.

Η ουσία αυτού, για εμένα, ήταν

να πω, σε εκείνον το χώρο, εκείνη τη στιγμή,

ότι ήθελα, πιο πολύ από τίποτα άλλο,

να καταλάβω

πώς θα λειτουργούσαν οι εικόνες, πώς λειτούργησαν οι εικόνες,

και πώς οι καλλιτέχνες παρείχαν

ένα χώρο μεγαλύτερο από αυτόν

που θα μπορούσαμε να φανταστούμε στην καθημερινότητα μας

για να σκεφτούμε αυτές τις εικόνες.

Fast forward και καταλήγω στο Χάρλεμ,

σπίτι πολλών αφροαμερικανών,

και ψυχική καρδιά

της εμπειρίας του να είσαι αφροαμερικανός,

πραγματικά το μέρος που έγινε η Αναγέννηση του Χάρλεμ.

Το Χάρλεμ τώρα, περίπου, εξηγεί

και σκέφτεται τον εαυτό του σε αυτό το κομμάτι του αιώνα,

κοιτώντας και πίσω και μπροστά.

Πάντα λέω ότι το Χάρλεμ είναι μια ενδιαφέρουσα κοινότητα

γιατί, σε αντίθεση με πολλά άλλα μέρη,

σκέφτεται ταυτόχρονα το παρελθόν του,

το παρόν του, και το μέλλον του.

Κανείς δε μιλάει μόνο για το παρόν του.

Πάντα μιλάνε για το τι ήταν και το τι μπορεί να γίνει.

Και σκεπτόμενη αυτό, σχεδίασα

το δεύτερο πρότζεκτ και τη δεύτερη ερώτησή μου.

Μπορεί ένα μουσείο

να γίνει καταλύτης σε μία κοινωνία;

Μπορεί να φιλοξενήσει καλλιτέχνες

και να τους επιτρέψει να γίνουν συντελεστές αλλαγής

καθώς οι κοινωνίες αναθεωρούν τους εαυτούς τους;

Αυτό είναι το Χάρλεμ, στις 20 Ιανουαρίου,

σκεπτόμενο τον εαυτό του με έναν καταπληκτικό τρόπο.

Τώρα, δουλεύω στο μουσείο Studio στο Χάρλεμ.

Εκεί σκέφτομαι καινούριες εκθέσεις,

και τι σημαίνει να ανακαλύπτεις

τις δυνατότητες της τέχνης.

Τι σημαίνει αυτό για μερικούς από εσάς;

Σε μερικές περιπτώσεις, ξέρω ότι πολλοί από εσάς

ασχολείστε με διαπολιτισμικούς διαλόγους,

ασχολείστε με ιδέες δημιουργικότητας και καινοτομίας.

Σκεφτείτε μέσα σε αυτό τον χώρο πού μπορούν να παίξουν οι καλλιτέχνες.

Αυτό είναι το είδος του ακτιβισμού

για το οποίο εργάζομαι, δουλεύοντας με νέους, αφροαμερικανούς καλλιτέχνες.

Σκεφτείτε τους καλλιτέχνες, όχι σαν προμηθευτές περιεχομένου,

αν και μπορούν να το κάνουν αυτό εκπληκτικά,

αλλά, και πάλι, σαν πραγματικούς καταλύτες.

Το μουσείο Studio ιδρύθηκε στο τέλος της δεκαετίας του '60.

Και το αναφέρω γιατί είναι σημαντικό να εντοπίσουμε

αυτήν την πρακτική μέσα στην ιστορία,

να κοιτάξουμε το 1968,

σαν την ιδιαίτερα σημαντική στιγμή που είναι,

και να σκεφτούμε την καμπή που έχει γίνει από τότε,

να σκεφτούμε τις δυνατότητες μπροστά στις οποίες

έχουμε το προνόμιο να σταθούμε σήμερα,

και να φανταστούμε ότι αυτό το μουσείο,

που προέκυψε από μία στιγμή τρομερής διαμαρτυρίας,

μίας διαμαρτυρίας που

εξέτασε την ιστορία και την κληρονομία

σημαντικών αφροαμερικανών καλλιτεχνών

στην ιστορία της τέχνης αυτής της χώρας,

όπως ο Jacob Lawrence, ο Normal Lewis,

κι ο Romare Beardon.

Και μετά, φυσικά,

να μας φέρει στο παρόν.

Το 1975, ο Mohammed Ali

έδωσε μία ομιλία στο πανεπιστήμιο του Harvard.

Μετά την ομιλία, ένας μαθητής σηκώθηκε και του είπε,

"Πείτε μας ένα ποίημα."

Και ο Mahammed Ali είπε: "Εγώ, Εμείς."

Μία ισχυρή δήλωση σχετικά με το άτομο και την κοινωνία,

σχετικά με το χώρο μέσα στον οποίο τώρα

ανακαλύπτω μέσα από το πρότζεκτ μου, τους καλλιτέχνες,

σχετικά με την προσπάθεια να ορίσουμε

πως θα μπορούσε να εξελιχθεί

το κύμα τις αφροαμερικανικής τέχνης μέσα στον 21ο αιώνα.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό

για πολιτιστικά κινήματα σε όλο τον κόσμο αυτή τη στιγμή;

Το "Εγώ, Εμείς" φαίνεται

εντελώς προεπιστημονικό,

ιδιαιτέρως σημαντικό.

Όσον αφορά αυτό,

το συγκεκριμένο πρότζεκτ που το έκανε δυνατό αυτό για εμένα

είναι μία σειρά από εκθέσεις,

όλες με τίτλο που να ξεκινάει από F,

Freestyle, Frequency (Συχνότητα), και Flow (Ροή),

που έχουν σαν στόχο να ανακαλύψουν

και να προσδιορίσουν

τους νέους, μαύρους καλλιτέχνες που δουλεύουν αυτή τη στιγμή,

που πιστεύω ότι σίγουρα

θα συνεχίσουν να δουλεύουν για πολλά χρόνια ακόμα.

Αυτή η σειρά εκθέσεων

έγινε συγκεκριμένα

για να προσπαθήσει να αμφισβητήσει

την ιδέα του τι θα σήμαινε

τώρα, σε αυτή τη στιγμή στην ιστορία,

να δούμε την τέχνη σαν καταλύτη,

τι σημαίνει τώρα, σε αυτή τη στιγμή στην ιστορία,

καθώς προσδιορίζουμε και επαναπροσδιορίζουμε την κουλτούρα,

την αφροαμερικανική κουλτούρα, πιο συγκεκριμένα στη δική μου περίπτωση,

αλλά και την κουλτούρα, γενικά.

Ονόμασα αυτήν την ομάδα καλλιτεχνών

σύμφωνα με μια ιδέα, που αναφέρω

και ονομάζεται post-black (μετά-μαύρη).

Στην πραγματικότητα ο σκοπός μου ήταν να προσδιορίσω αυτούς

σαν καλλιτέχνες που ξεκινάν την δουλειά τους τώρα,

κοιτώντας το παρελθόν, αλλά ξεκινώντας ιστορικά αυτή τη στιγμή.

Είναι με αυτή την έννοια της ανακάλυψης

που έχω μία καινούρια ομάδα ερωτήσεων.

Η καινούρια ομάδα ερωτήσεων είναι:

Τι σημαίνει, αυτή τη στιγμή,

να είσαι αφροαμερικανός;

Τί μπορούν να πουν τα έργα τέχνης σχετικά με αυτό;

Πού μπορεί να υπάρχει ένα μουσείο

για εμάς σαν το χώρο μέσα στον οποίο

να κάνουμε αυτή τη συζήτηση;

Το πιο ενθουσιώδες σχετικά με αυτό

είναι η σκέψη της ενέργειας και του ενθουσιασμού

που μπορούν να φέρουν οι νέοι καλλιτέχνες.

Τα έργα τους δεν είναι για εμένα,

απλά μόνο

για την αισθητική καινοτομία

που φαντάζεται το μυαλό τους, που δημιουργούν τα οράματά τους

και που βγάζουν έξω στον κόσμο,

αλλά, ίσως, πολύ περισσότερο

για τον ενθουσιασμό που δημιουργούν

στην κοινωνία σαν σημαντικές φωνές

που θα μας επιτρέψουν να αντιληφθούμε την κατάστασή μας αυτή τη στιγμή,

αλλά και στο μέλλον.

Εκπλήσσομαι συνέχεια

από τον τρόπο με τον οποίο

το θέμα της φυλετικής ταυτότητας

μπορεί να μπει σε πολλούς χώρους

στους οποίους δεν φανταζόμαστε ότι θα έπρεπε.

Εκπλήσσομαι συνέχεια

με τον τρόπο που καλλιτέχνες προθυμοποιούνται

να το κάνουν αυτό στη δουλειά τους.

Είναι ο λόγος για τον οποίο στρέφομαι στην τέχνη.

Είναι το γιατί ρωτάω ερωτήσεις για την τέχνη.

Είναι γιατί κάνω εκθέσεις.

Αυτή την έκθεση, όπως είπα,

είναι 40 νέων καλλιτεχνών, κατά τη διάρκεια 8 ετών,

και για εμένα για να λάβω υπόψιν τις επιπτώσεις.

Είναι ο υπολογισμός των επιπτώσεων

αυτό που έχει να μας πει αυτή η γενιά.

Είναι ο υπολογισμός του τι σημαίνει γι' αυτούς τους καλλιτέχνες

να είναι και έξω στον κόσμο, καθώς τα έργα τους ταξιδεύουν,

αλλά και μέσα στις κοινωνίες,

ως άνθρωποι που βλέπουν και σκέφτονται

τα θέματα που αντιμετωπίζουμε.

Είναι, επίσης, σχετικά με

το δημιουργικό πνεύμα και τη γαλούχησή του.

Και φανταστείτε, συγκεκριμένα στην αστική Αμερική,

για τη γαλούχηση του πνεύματος.

Πού θα καταλήξει, ίσως, αυτό τώρα;

Για εμένα, είναι για την επανα-φαντασίωση

αυτής της πολιτισμικής πραγματείας μέσα σε ένα διεθνές πλαίσιο.

Οπότε το τελευταίο κομμάτι αυτού του πρότζεκτ

έχει ονομαστεί "Ροή,"

με την ιδέα της δημιουργίας

ενός πραγματικού δικτύου

καλλιτεχνών σε όλον τον κόσμο,

που κοιτάζουν πραγματικά, όχι τόσο

από το Χάρλεμ προς τα έξω, αλλά διαμέσου.

Και η "Ροή" κοιτούσε καλλιτέχνες που έχουν γεννηθεί στην Αφρική.

Και καθώς σκεφτόμαστε αυτήν την ήπειρο

και τι σημαίνει

για εμάς στον 21ο αιώνα,

έχω ξεκινήσει να βλέπω

μέσα από τους καλλιτέχνες, μέσα από τα έργα τέχνης,

και να φαντάζομαι τι μπορούν να μας πουν για το μέλλον,

τι μπορούν να μας πουν για το δικό μας μέλλον,

και τι δημιουργούν όσον αφορά

την δυνατότητα που μας δίνουν να βλέπουμε

την συνεχή ανάδειξη

του μεγαλύτερου διαλόγου μας.

Τι ανακαλύπτω

όταν κοιτάζω έργα τέχνης;

Τι σκέφτομαι

όταν σκέφτομαι την τέχνη;

Νιώθω ότι το προνόμιο που έχω σαν έφορος

δεν είναι απλά να ανακαλύπτω καινούρια έργα,

να ανακαλύπτω ενδιαφέροντα έργα,

αλλά, στην πραγματικότητα,

αυτά που έχω ανακαλύψει για τον εαυτό μου

και τι μπορώ να προσφέρω

στο χώρο μιας έκθεσης,

για να μιλήσουμε για το κάλλος, για τη δύναμη,

για τους εαυτούς μας,

και για να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο.

Αυτό είναι που μου δίνει δύναμη να σηκώνομαι κάθε μέρα

και να θέλω να σκέφτομαι

αυτή τη γενιά αφροαμερικανών καλλιτεχνών και καλλιτεχνών σε όλον τον κόσμο.

Σας ευχαριστώ.